In vacatures staat zelden wat je gaat verdienen. Waarom eigenlijk?

Kandidaten willen héél graag een salarisindicatie voordat ze ergens gaan solliciteren. Toch is maar een fractie van de vacatures hier duidelijk over. Waarom toch, vraagt Ellen van Dieren zich af.

Het is al jaren een doorn in het oog van veel sollicitanten: gebrek aan informatie over het geboden salaris. Sterker nog: 1 op de 5 zegt zelfs een vacaturetekst meteen terzijde te leggen als zulke informatie volledig ontbreekt. Dat zullen zij dan vaak moeten doen, want in bijna 2 op de 3 vacatures staat geen enkele indicatie van het salaris, bleek vorig jaar uit onderzoek. Ander onderzoek kwam zelfs tot maar 12,3 procent van de vacatures met ​een​ ​specifiek​ ​loon​ ​of salarisschaal​ erin ​aangegeven.

Nog steeds een taboe

Salaris is duidelijk nog steeds een taboe in Nederland. En van beide kanten! Werkgevers hebben enerzijds steeds meer moeite om talent te vinden en te verleiden. Maar anderzijds durven ze blijkbaar ook niet open, eerlijk, duidelijk en transparant te zijn. Hoewel het in veel andere landen heel gebruikelijk is, staat een salaris(indicatie) hier lang niet in elke vacature. Terwijl de gemiddelde werknemer ineens wel weer het lef heeft om persoonlijk om salarisverhoging te vragen, blijkt uit recent onderzoek.

In Nederland durven werkgevers blijkbaar niet open, eerlijk, transparant en duidelijk te zijn

Doorbreken valt niet mee

Het tv-programma Wat verdien je probeert het taboe op salarissen te doorbreken. Maar dat valt nog niet mee, zo blijkt: het programma had veel moeite om mensen te vinden die willen meewerken en openheid durven te geven over wat ze verdienen.

Een schamele 175.000 per jaar

Of het format succesvol en vermakelijk is vraag ik me persoonlijk af, maar ik word wel blij van het initiatief om het salaris bespreekbaar te maken. Klap op de vuurpijl was deze week dat Astrid Joosten haar eigen salaris bekend maakte; een schamele 175.000 per jaar. En gelukkig ging ook Twitter los over de freelance journaliste die bij Tubantia slechts 13 cent per woord krijgt (of liever gezegd: kreeg, want ze is er inmiddels gestopt).

Maar nu: salaris in de vacature?

Als het taboe op salaris eenmaal een beetje geslecht is, zullen we het dan ook vaker in vacatureteksten terugzien? Persoonlijk blijf ik mij erover verbazen dat werkgevers nog zo weinig transparant zijn over hun aanbod (waarvan het salaris een niet onbelangrijk onderdeel is). Tijdens mijn recruitmenttrainingen kom ik op veel plaatsen. Dan merk ik vaak dat het salaris in een vacaturetekst een discussiepunt is.

Geld; het is niet leidend, maar ook weer niet onbelangrijk

Natuurlijk geef ik dan het advies om een salaris(range) in de tekst op te nemen. Salaris is voor steeds meer mensen niet meer leidend. Ze geven de voorkeur aan werkplezier, zingeving en toekomstperspectief. Maar geld, het is ook weer niet onbelangrijk. Niet voor niets staat ‘salaris’ al jarenlang op 1 als belangrijkste pullfactor, nog voor ‘werksfeer’, ‘een vast contract’ en ‘inhoud van het werk’ (bron: AGO).

Het onderwerp lééft!

Dat dit onderwerp leeft en we allemaal een mening erover hebben, bewijst een korte video die ik op LinkedIn zette, en die daarna viral ging. Meer dan 100.000 views, meer dan 180 reacties. Het was mijn doel het onderwerp bespreekbaar te maken. Nou, dat lijkt in elk geval wel gelukt. Nu alleen nog hopen dat we het salaris komende tijd ook in véél meer vacatureteksten gaan terugzien.

Over de auteur

Ellen van Dieren is trainer en eigenaar van het bedrijf: De Recruitment Trainer. Naast een breed trainingsaanbod deelt zij ook graag haar kennis over recruitment en de arbeidsmarkt in haar vlogs en blogs.

Lees ook

Zelf ook bloggen?

Werf& is altijd op zoek naar mensen die een mooi verhaal over recruitment te vertellen hebben. Een nieuwe trend delen, of gewoon je onvrede of verwondering over een ontwikkeling kwijt? Laat het gerust weten!

 

Last van schaarste? De oplossing kan wel eens liggen in… meer moeders!

Aan de ene kant werkgevers die met schaarste kampen, aan de andere kant veel vrouwen die hun baan opgeven zodra er kinderen komen. Zit daar geen een oplossing voor de krapte, vraagt Vivienne Westerhoud zich af.

Dagelijks krijg ik e-mails van werklustige moeders. Ze staan te trappelen om aan de slag te gaan, Laatst nog, van een technisch geschoolde moeder uit Rotterdam. Ze wil dolgraag als ingenieur werken. Ze komt alleen nergens aan de bak, omdat zij ook nog een dag per week bij haar pasgeboren baby wil zijn.

Waardevol arbeidspotentieel overboord

Met die houding gooien werkgevers waardevol arbeidspotentieel overboord. Moeders zijn ervaren arbeidskrachten, waarmee je lastig te vervullen vacatures kunt invullen. Veel – vooral hoogopgeleide – moeders willen hun vak blijven uitoefenen, ook als er kinderen zijn. En dat zou goed nieuws moeten zijn voor werkgevers, denk ik.

Moeders kunnen tekort aanvullen

Via de vacaturebank 9tot3.nl breng ik al een aantal jaar vraag en aanbod bij elkaar. Zowel moeders als werkgevers zijn ermee geholpen, dat is mijn doel. Moeders kunnen de komende jaren het arbeidstekort aanvullen. Werkgevers hoeven alleen maar flexibel om te gaan met werktijd en -plek.

momenteel heeft iets meer dan 60% van de vrouwen betaald werk, tegen ruim 70% van de mannen

Op dit moment heeft iets meer dan 60 procent van de vrouwen betaald werk, tegen ruim 70 procent van de mannen. Per saldo realiseren de vrouwen echter ‘slechts’ 38 procent van alle uren, en mannen 62 procent. Daar zit dan ook nog heel wat ‘onbenut arbeidspotentieel’, zoals het CBS het noemt.

Voorsprong door flexibiliteit

De Wet Flexibel Werken heeft al voor veel flexibele banen gezorgd en bracht de afgelopen jaren de arbeidsparticipatie van vrouwen naar hoogtes die we hiervoor nog nooit gekend hebben. Maar bedrijven kunnen volgens mij nog meer doen om deze hoogopgeleide dames aan zich te binden. Bedrijven die nu een extra stap zetten in flexibiliteit, krijgen een enorme voorsprong in de strijd om goed personeel.

Er is meer nodig, voordat het arbeidstekort onze economie gaat aantasten

Er is echt veel verbeterd, doordat veel meer werkgevers flexibel durven kijken naar werk. Maar er is meer nodig, voordat het arbeidstekort onze economie gaat aantasten. Want juist nu mag tijd- en plaatsonafhankelijk werken grootschaliger worden ingezet, zodat nog meer mensen toegang krijgen tot werk.’

Maar niet alleen voor moeders

Met mijn vacaturebank richt ik me vooral op goed opgeleide moeders, omdat dit nu eenmaal de groep vrouwen is van wie ik er maandelijks honderdduizend bereik. Maar zij zijn natuurlijk niet de enige die een rol kunnen spelen in het aanvullen van het arbeidstekort. Als er maar een beetje flexibel meegedacht wordt vanuit werkgevers.

Moeders zijn natuurlijk niet de enigen die een rol kunnen spelen als aanvulling op het arbeidstekort

Wat bijvoorbeeld te denken van vaders die een goede werk-privébalans willen? Ook zijn er ruim een miljoen mensen met een lichamelijke beperking, die heel goed onafhankelijk van tijd en plaats zouden kunnen werken. Of denk aan mantelzorgers die gebaat zijn bij flexibele werktijden.

Zelfstandig ondernemende moeders

In mijn netwerk voor vrouwelijke ondernemers Haar eigen Zaak! hoor ik ook steeds vaker geluiden van vrouwen die als zelfstandige zonder personeel aan de slag gaan. Zo kunnen ze baas zijn over hun eigen tijd. In Nederland zijn inmiddels ruim 100.000 hoogopgeleide vrouwen die zo verantwoordelijkheid nemen voor de kwaliteit van het werk dat ze afleveren. Ik ben ervan overtuigd dat een aanbod voor een baan in loondienst, die goed aansluit op de wensen van deze vrouwen, succesvolle matches kan opleveren.

‘Ondernemend werknemerschap’

Ik denk dat het tijd is om andere kaders af te spreken over werk. Er zijn bij veel bedrijven al grote stappen gezet naar meer flexibiliteit. Maar dat kan alleen op grote schaal goed werken als ‘ondernemend werknemerschap’ de norm wordt.

Meer flexibiliteit kan alleen werken als ‘ondernemend werknemerschap’ de norm wordt

Een mooi voorbeeld hiervan is een klant van mij, een technische start-up in Amsterdam, die een clubje programmeurs van wereldniveau aan zich wist te binden. Niet alleen door hen goed te betalen, maar zeker ook door hen als ‘ondernemers’ te behandelen. Doelen worden samen vastgesteld en samen behaald. Iedereen is net zo verantwoordelijk als de ‘baas’. Hoe laat en waar iemand werkt is irrelevant. Het resultaat? Ze gaan als een speer.

Ondernemende werknemers bij uitstek

Ambitieuze moeders zijn de ondernemende werknemers bij uitstek. Zij willen hun werk beter in hun leven kunnen inpassen en zijn gemotiveerd om daar veel voor te doen (en te laten). Als je hen maar beloont op het resultaat dat ze afleveren, en niet op de uren dat ze thuis of op kantoor aan het werk zijn. Het resultaat mag veel meer dan voorheen een gezamenlijke verantwoordelijkheid van werkgever en werknemer zijn. Ik denk dat moeders daarin een voortrekkersrol kunnen spelen.

vivienne westerhoud moeders aan de bakDit blog is geschreven door Vivienne Westerhoud, onder meer initiatiefneemster van de vacaturebank 9tot3.nl. De enige harde eis daar is dat de vacatures flexibel kunnen worden vervuld in tijd en plaats. Dus – deels – vanuit huis of in de avonduren bijvoorbeeld. Of met aangepaste tijden in de schoolvakanties.