Ooit was Piet een trouw festivalganger met een behoorlijke drankzucht, nu is hij zeer gewaardeerd HR-manager van een groot bedrijf. Martijn Smit kijkt trots terug op hoe Piet bij hem stage liep.
Veel mensen leerden mij kennen vanuit mijn ‘DITRO-tijd’: Diamonds in The Rough. Het is alweer bijna 15 jaar geleden dat ik met het eerste Rec2Rec-bureau van Nederland ooit kwam. Frank Roders zal dit vast in twijfel trekken, maar hij deed recruiters er destijds een beetje bij. Bij mij was het core business.
De briljantste acties gedaan
Wij hebben in de jaren die volgden echt de briljantste acties gedaan. Ik denk dat ik daar de eerste stappen heb gezet om uiteindelijk het enfant terrible van de Nederlandse arbeidsmarkt te worden. Wij stuurden taarten naar vestigingen van uitzendbureaus met de tekst: ‘Word intercedent bij een andere tent’.
Wij stuurden taarten naar uitzendbureaus: ‘Word intercedent bij een andere tent’
Ik heb ooit voor een wervingscampagne 500 vrouwelijke recruiters een verlovingsring gestuurd. Een baan is immers net een huwelijk: je krijgt minimale waardering, maar blijft elke dag je best doen in de hoop dat het beter wordt. De ring koste 30 cent per stuk, maar zag eruit als iets van 3.000 euro. Je kon hem niet om je vinger doen, want dan werd je vinger groen. Olfertjan Niemeijer heeft er nog eentje thuis liggen.
Wat een team!
Wat vooral briljant was, was mijn team. Kitty Heij was mijn steun en toeverlaat en een van de beste vakvrouwen met wie ik ooit het genoegen had om te mogen werken. Raymond Everling was onze go-to-guy ten aanzien van interim-recruitment en zelfs recruitmentboekjeskoning Jacco Valkenburg hebben wij toen aan een klus geholpen.
Ik draaide op een datingsite de campagne: ‘Aan een leuke man kan ik je niet helpen, aan een leuke baan wel’
Het was ook de tijd dat ik mijn eerste ‘hater’ kreeg. Een niet nader te noemen blogger bestempelde mij destijds, bijna 10 jaar geleden, tot ‘de schoft van de Nederlandse recruitmentwereld’, omdat ik een campagne had gedraaid op een datingsite met de tekst: ‘Aan een leuke man kan ik je niet helpen, aan een leuke baan wel’.
Een roedel aan Talent Tippers
Terug naar de clou. Ik had in die tijd namelijk ook een roedel aan wat ik toen ‘Talent Tippers’ noemde. De term ‘sourcer‘ bestond nog niet eens, en ik was eigenlijk een van de eersten die ook via social actief naar kandidaten sourcete. Voor contacten gebruikte ik toen vooral Hyves en MSN. Dól was ik op Hyves! En wat was ik trots dat dé Marc de Vries van Hyves mij cool vond en mij zelfs noemde in een interview bij Monsterboard, dat toen nog onder leiding stond van Warren “The Big Man” Hammond.
Vooral stagiaires Personeel en Arbeid
Zoals je kunt lezen: het was allemaal echt lang geleden. Mijn Talent Tippers waren vooral stagiaires van de opleiding Personeel en Arbeid van de Haagse Hogeschool, mijn eigen alma mater. Wij hadden stagiairs in alle vormen en maten. Een van de leukste was “Piet”, een fictieve naam, om de persoon in kwestie in bescherming te nemen.
Piet had soms een kegel waar je tegenaan kon leunen
Piet was een echt festivalbeest. Zwarte Cross, Pinkpop; alles waar mannen met raggende gitaren waren, was onze Piet ook. Maar Piet had naast muziek nog een andere passie, en dat was: drinken. Piet had soms een kegel waar je tegenaan kon leunen. Dagelijks stond je voor de vraag of Piet wel nuchter zou zijn, of hij zich gewassen zou hebben en hoe brak hij vandaag zou zijn.
Piet is nu HR-manager bij een groot bedrijf
Nou had ik deze week toevallig een afspraak met mijn oude stagiair Piet. Hij bleek na al die jaren qua uiterlijk geen spat veranderd, behalve dat hij nu een baard had waar zelfs ik jaloers op was. Op alle andere vlakken dan zijn uiterlijk had Piet echter een ware metamorfose ondergaan. Piet is inmiddels namelijk HR-manager bij een groot facilitair bedrijf, met 30 medewerkers in zijn team en een vaste staff van 700 man en een flexbehoefte van ruim 400 man te beheren.
Waar was het rebelse jongetje van toen gebleven?
Kortom: Piet heeft tegenwoordig dagelijks te maken met een uitermate complex HR-proces. Waar was het rebelse jongetje gebleven, met de constante glimlach, de permanente kegel en de immer wilde verhalen? Dat jongetje van toen woonde inmiddels in een doorgluurwoning in een Vinexwijk met zijn meisje en zijn kindje van 3…
Wat mooi dat Piet bij mij zijn eerste stappen van HR-jongen naar HR-man heeft gezet
Maar toen ik hem zo hoorde praten, over zijn visie op het vak en de bevlogenheid voor zijn mensen en zijn werk, werd ik vervuld met een ongekende innerlijke trots. Ik realiseerde me ineens hoe mooi het was dat hij bij mij zijn eerste stappen van HR-jongen naar HR-man heeft gezet. Het enige dat wel jammer is: hij werkt nu 50 uur in de week. Toen hij bij mij stage liep was 50 minuten per dag al veel…
Op de terugweg van mijn afspraak met Piet, zong Danny Froger op de Spotify:
Kleine jongens worden groot…
Ook al wil je dat nog, ik ben niet meer dat joch
Maar een kerel die werkt voor z’n brood.
Kleine jongens worden groot…
Martijn Smit werkt bij Adver-Online als HR & Recruitmentstrateeg.
Lees ook van Martijn:
- Employer Bra-Brand: over de opkomst van de brabo’s in recruitment
- Gaan de Jetsons de recruitmentindustrie overnemen?
- Zo beleeft een 16-jarige puber zijn candidate experience
- Ode aan de onbezongen helden van recruitment
Alle artikelen van Martijn
