Dat was zuur voor Michael Page. Het bekende recruitmentbedrijf dacht een mooie slag te slaan. Het had online een mooie vacature gevonden op het gebied van Procurement & Supply Chain, bij logistiek dienstverlener Midl. En hé, daarvoor hadden ze nog wel een mooie kandidaat in het bestand zitten. Dus stuurden ze een mailtje: of Midl misschien interesse had in deze kandidaat? Het cv-schuiven was begonnen…
Een mailtje: of Midl misschien interesse had in deze kandidaat?
Ja hoor, best, antwoordde Midl daarop, waarop Michael Page het betreffende cv van de kandidaat alvast doorstuurde. Met daarbij wel de mededeling dat het bedrijf ‘ondertussen een samenwerkingsovereenkomst aan het opmaken’ is. Dat zal best, dachten ze echter bij Midl, en ze zochten vervolgens zelf contact met de kandidaat, en namen hem uiteindelijk ook aan.
Op de achterste benen
Oei, dat was natuurlijk niet de bedoeling, reageerde Michael Page. Het recruitmentbedrijf stond al snel op de achterste benen. Hier was een dienst verleend, vond het bedrijf, en daarom stuurde het Midl een factuur voor een bemiddelingsfee van 11.664,00 euro, een kwart van het jaarsalaris van de betreffende kandidaat, plus een boete van 20.000 euro. Beide: ex. BTW. En dat allemaal dus ‘volgens de algemene voorwaarden van Michael Page.’ Het bedrijf voegde nog wel toe ‘dat zij bereid is daarover in discussie te gaan’, maar ook dat zij het hele bedrag zal factureren ‘als zij niet binnen zeven werkdagen een reactie van Midl ontvangt.’
Michael Page vond dat ze voor dit cv recht hadden op bijna 40.000 euro.
Maar, zo dachten ze bij Midl: wanneer hebben wij ooit gezegd dat we aan die voorwaarden zouden voldoen? Midl hield zich dan ook opvallend stil, en belde alleen Michael Page om te zeggen dat zij ‘geen gebruik wenste te maken van haar diensten’. Geen overeenkomst dus, en daarom ook geen betalingsverplichting. Dat Michael Page alvast een cv had doorgestuurd? Tja, bedankt hè. Maar verder: eigen risico, zo oordeelde Midl.
Eigen schuld, dikke bult
Een oordeel waarin de rechter nu meegaat, zo blijkt uit een uitspraak van de rechtbank Gelderland. ‘Van Midl kan niet worden verwacht dat zij nadien instemt met een voorstel van Michael Page over de voorwaarden waaronder zij die dienst heeft verleend, noch dat zij (Midl) daarover met Michael Page in onderhandeling treedt’, aldus de rechter in deze zaak. ‘Dat Midl de door Michael Page aangedragen kandidaat heeft benaderd, maakt dit oordeel niet anders.’
‘Van Midl kan niet worden verwacht dat zij nadien instemt met een voorstel over de voorwaarden.’
Oftewel: eigen schuld, dikke bult. Dat je een cv doorspeelt naar een bedrijf met een vacature, zorgt nog niet meteen ervoor dat dit bedrijf impliciet instemt met jou als werving- en selectiebureau en met jouw voorwaarden. Dat je dan uiteindelijk niet verdient aan ‘jouw’ kandidaat? Dat heb je dan helemaal aan jezelf te wijten, aldus de rechter, ‘door op eigen initiatief een dienst aan Midl te verlenen zonder dat je daartoe opdracht van haar had gekregen.’
Wake-up call
Een ‘wake-up call’ voor veel recruitmentbureaus, reageert Koen Roozen, partner bij HetRecruitingKantoor & HetMobiliteitKantoor, die de uitspraak gisteren op LinkedIn deelde, en daarop meteen veel reacties kreeg. Het traditionele model van bureaus die vooral cv’s schuiven komt hiermee wel degelijk onder vuur te liggen, denkt hij. ‘Deze uitspraak zou een game changer kunnen zijn. Het dwingt recruitmentbureaus goed na te denken over hun toegevoegde waarde, en hoe die bij de klant duidelijk te maken. En natuurlijk ook om daar op tijd goede afspraken over te maken.’
De rechterlijke uitspraak past in een trend van klanten die zich afvragen wat de toegevoegde waarde van recruiters is.
De rechterlijke uitspraak past ook bij een trend waarbij klanten zich afvragen wat de toegevoegde waarde van recruiters is. Zo haalde James Watt, CEO van de bekende Schotse bierbrouwer Brewdog, vorig jaar flink uit naar de beroepsgroep, en kon daarbij op veel, héél veel belangstelling rekenen. Iets recenter nog eens gevolgd door de CEO van het Nederlandse MoneyMonk, Jasper Horstink, die min of meer hetzelfde overkwam. Een paar duizend euro voor even iemand op LinkedIn opzoeken? Dat slaat inderdaad nergens op, zo was de strekking van veel van de reacties destijds.
De Recruitercode
Ook nu tonen de meeste reacties weinig medelijden met de praktijk van Michael Page. Het mag misschien niet netjes zijn geweest van Midl om de kandidaat zelf te benaderen, maar het oordeel van de rechter is wel terecht, vinden de meesten. Of: ‘Zo hoor je geen zaken te doen! Met andere woorden: boontje komt om z’n loontje.’ Roozen denkt dat hier voor de branche dus nog veel werk te doen is. Zelf schreef hij al eerder kritisch over het veel voorkomende no cure no pay-model van recruitmentbureaus. ‘Er zal echt ruimte moeten komen voor andere businessmodellen, die duidelijker maken waar je als recruiter waarde toevoegt’, zegt hij.
‘Er moet ruimte komen voor andere businessmodellen, die duidelijker maken waar je waarde toevoegt.’
Hij verwijst ook naar de Recruitercode, een ‘samenhangend geheel van praktische richtlijnen en ethische principes, regels en opvattingen die de Recruiter hanteert bij het uitoefenen van haar vak.’ Over het cv schuiven heeft deze code het niet letterlijk. Maar ook hier is aan alle kanten duidelijk dat het geen standaardpraktijk zou moeten zijn. ‘Probleem in dit vak is: alles hangt af van de plaatsing’, besluit Roozen. ‘Alleen het closen van de deal wordt beloond. Niet het gevolg, en niet wat eraan vooraf ging. Ik noem het wel een van de weeffouten in het systeem. Want daardoor wordt het heel moeilijk je echte waarde duidelijk te maken.’
Zelf beter recruiten?
Op 22 maart start een nieuwe editie van de Leergang Recruitment, een praktische recruitmentopleiding waar je alles leert om kandidaten te vinden en in beweging te brengen, uitgaande van je eigen recruitmentkracht. Wil je Koen Roozen horen als docent? Dan is er bijvoorbeeld de Leergang Strategisch Recruitment, die begint op 17 mei 2021.
