Wim op woensdag: Zorg dat je wijsvinger niet langer wordt dan je middelvinger

De Tsjechische schrijver Milan Kundera beschrijft in De ondraaglijke lichtheid van het bestaan een wereld waarin keuzes licht en vluchtig zijn, omdat ze maar één keer worden gemaakt.
 Herkenbaar? Voor recruiters: zeker wel. Want laten we eerlijk zijn: als recruiter balanceer je dagelijks tussen een briljante match en een blunder waar een hiring manager nog weken buikpijn van heeft.
 Toch gedragen sommigen zich alsof ze een glazen bol op hun bureau hebben staan.

🎯 De illusie van de alwetende recruiter

Recruiters horen – net als kunstenaars, sporters of politici – tot dat zeldzame slag mensen dat keuzes maken tot een kunst heeft verheven. Met één blik. Eén vraag. Eén knik.

🎭 En hop: een loopbaan verandert van richting. Een team verandert van energie. Maar laten we ook even eerlijk blijven.
 Er zijn recruiters… die zichzelf nét iets te serieus nemen. Die denken dat ze altijd gelijk hebben. Dat hun mening de waarheid is. 
Dat feedback van kandidaten of hiring managers vooral bedoeld is om genegeerd te worden.

💥 De paradox: Lichtheid versus zwaarte

Elke keuze voelt licht – tot je ernaast zit.
 Tot blijkt dat de ‘perfecte kandidaat’ het team verscheurt.
 Of die underdog die je wél had moeten bellen, nu bij de concurrent zit te shinen. Want weet je? 
De beste spelers maken niet automatisch het beste team. Soms is de gladde prater niet de versterking die je zoekt.
 Soms is het de stille kracht, die nét uit de toon valt,
die jouw team laat vlammen.

💪 Geen vingertje wijzen

Een goeie recruiter durft frictie aan.
 Durft nee te zeggen tegen een hiring manager met tunnelvisie.
 Durft ja te zeggen tegen een kandidaat die niet ‘perfect in het profiel’ past,
 maar wel perfect in het team.

Een goede recruiter geeft (figuurlijk dan hè) af en toe een middelvinger – omdat de kandidaat beter verdient.

👉 Een recruiter is geen doorgeefluik.
 👉 Geen pleaser.
 👉 Geen PR-machine voor ‘de vacature van je dromen’. Een recruiter doet. 
Stuurt bij. Strijkt tegen de haren in als het moet. 
Geeft (figuurlijk dan hè) af en toe een middelvinger – omdat de kandidaat beter verdient. Of het team beter kan.

🚀 Dus… zorg dat je wijsvinger niet langer wordt dan je middelvinger. Niet alleen wijzen. Niet oordelen vanaf een afstand. 
Maar meedoen. Bouwen. Durven schuren.

Moet recruitment altijd soepel en vriendelijk verlopen, of mag het schuren en schokken?

💬 Dus wat vind jij? Moet recruitment altijd soepel en vriendelijk verlopen, of mag het schuren en schokken? 👇 Laat het weten in de reacties! 
Deel je mening, je eigen ‘wijs- vs middelvinger’-momenten, of stuur deze door naar die ene recruiter die dit echt even moet lezen 😉

Over de auteur

Wim van den Nobelen is adviseur en investeerder in recruitmentbedrijven, ambassadeur voor Guruz en blogger. Hij schrijft voor Werf& de Wim op woensdag. Elke woensdag vind je hier een blog, onderzoek, artikel of interview van hem.

Lees ook:

• Wim op woensdag: Waarom salaris noemen een no-brainer is
• Wie zwijgt over salaris, verliest de strijd om talent
• Hoe word je recruiter of choice?
• Lees alles van Wim