Een ervaring uit het leven van een recruitmentdino. Het is vrijdagmiddag. Na een dagje on the road, heb ik de dag erna altijd veel onbeantwoorde mails. De meeste hiervan kunnen wel een dagje wachten, dus ben ik die vandaag aan het wegwerken. In eentje zit het cv van een (jonge) sollicitant die mij eerst gebeld heeft en nu zijn cv heeft gestuurd voor een functie bij ons. Ik ga hem later vandaag bellen. Een andere mail is een reactie op mijn verzoek om met elkaar in contact te komen. Ik heb wellicht een interessante opdracht voor hem. De mail is van gisteren. Hij zou me vandaag bellen.
Door de jaren heen heb ik geleerd om niet meteen mijn oordeel klaar te hebben…
Na mijn mail doorgenomen te hebben, check ik mijn gemiste oproepen. Bovenaan staan enkele onbekende nummers. Ik klik op bellen. Met Pieter, hoor ik. Ik dank hem voor zijn mail en knoop een gesprek aan over een aantal zaken die mij zijn bijgebleven uit zijn cv. Door de jaren heen heb ik geleerd om niet meteen mijn oordeel klaar te hebben als iemand wat terughoudend is met reageren en soms zelfs twijfelend en onzeker mijn vragen beantwoordt.
Lichte irritatie…
Zijn antwoorden krijgen echter steeds meer een vragend karakter. We zitten niet helemaal op één lijn, zo blijkt. Lichte irritatie begint zich van mij meester te maken. Ik probeer me echt in te leven in de huidige generatie en we willen graag een junior voor deze rol. Maar dit gaat zo niet werken. Als hij vraagt hoe vaak hij op kantoor wordt verwacht, valt het kwartje. Dit is niet Pieter die bij ons solliciteert, maar Peter die reageert op een interim-positie. Na een korte toelichting en excuses van mijn kant hebben we een prima gesprek, maar het schaamrood is nog niet van mijn kaken verdwenen.
Als hij vraagt hoe vaak hij op kantoor wordt verwacht, valt het kwartje.
Mijn aanname dat ik altijd nummers direct in mijn telefoon opsla, waardoor dit mij normaal niet overkomt, leidde deze keer tot miscommunicatie. Tijd voor weekend…
PS: vanwege privacy zijn de namen zijn aangepast.
PS II: als je de echte namen zou horen (die iets meer van elkaar verschillen dan Pieter en Peter), begrijp je dat ik me de komende week nog blijf schamen…
Over de auteur
Wim van den Nobelen is recruiter salarisadministratie bij Strictly People. Hij schrijft voor Werf& de ‘Wim op woensdag’. Elke woensdag vind je hier een blog, onderzoek of artikel van hem.
Lees ook:
- Wim op woensdag: De meest onzinnige sollicitatievraag
- Wat maakt een recruiter een toprecruiter?
- Onderzoek: wie zet recruitment op zijn plek?
- Lees alles van Wim
Bron gezegde: Under Siege 2, Dark Territory (1995)
