Een sollicitatieproces dat draait om de persoonlijke ‘klik’ maakt kandidaten veel onzekerder dan een gestructureerde en zo objectief mogelijke wervingsprocedure.
Een heel persoonlijke benadering zorgt ervoor dat een afwijzing ook heel persoonlijk wordt opgevat en wordt gezien als een persoonlijk verlies. In een cultuur waar de ‘klik’ heel belangrijk wordt gevonden, zijn sollicitanten eerder geneigd hun zoektocht te staken. Dit in tegenstelling tot een cultuur waar de selectie vooral draait om de vaardigheden van een kandidaat en veel minder om of iemand in het team past. Daar wordt een afwijzing makkelijker door de sollicitant geaccepteerd, of toegeschreven aan het falen van het selectiemechanisme.
Emotionele belasting
Dat is de uitkomst van een onderzoek van het Massachusetts Institute of Technology (MIT) naar de emotionele belasting van werkzoekenden. De onderzoekers deden daarvoor onderzoek in zowel de Verenigde Staten als Israël. In het eerste land wordt vooral op persoonlijkheidskenmerken gefocust, en vindt een ‘chemistry game‘ plaats, zoals onderzoeker Ofer Sharone het noemt. In het tweede land is het wervingsproces meer gestructureerd en wordt geprobeerd het meer over objectieve vaardigheden te laten gaan.
Advies maakt het erger
Die verschillen in benadering leiden ertoe dat Amerikaanse werklozen eerder opgeven dan hun Israëlische collega’s. Goedbedoelde zelfhulpadviezen maken het probleem alleen maar nog erger, aldus Sharone. ‘Het is zeer pijnlijk om steeds afgewezen te worden. Zelfhulpadvies vergroot dit probleem onbedoeld nog eens, omdat werknemers daardoor worden aangemoedigd om te geloven dat ze de resultaten van hun zoektocht volledig zelf in de hand hebben.’
Zelfvertrouwen onder druk
Zelfvertrouwen, een essentieel kenmerk voor iedere sollicitant, heeft veel sterker te lijden bij heel persoonlijke processen, aldus Sharone, wiens boek Flawed System/Flawed Self: Job Searching and Unemployment Experiences net verschenen is in Amerika. Hij noemt de afnemende moraal bij de Amerikaanse werklozen een ‘onbedoeld gevolg van ons wervingssysteem’. In Israël worden relatief meer werving- en selectiebureaus gebruikt om sollicitanten te screenen, en vinden relatief veel pre-employment-testen plaats voordat een kandidaat wordt voorgesteld aan een werkgever. Als ze dan worden afgewezen, geven ze graag de schuld aan het bureau of aan de test, maar vatten ze het veel minder persoonlijk op. ‘In Israël gaf niemand zichzelf de schuld’, aldus Sharone.
Het ligt nóóit aan mij
Opvallend genoeg geven Amerikanen zichzelf niet de schuld van het verlies van hun laatste baan. ‘Daarover praten ze in externe termen’, zegt Sharone. Oftewel: het komt door de economie, door outsourcing of door reorganisatie. Maar nóóit door henzelf. Zodra het echter gaat om het vinden van een nieuwe baan, kijken Amerikanen ineens wel naar zichzelf, aldus het onderzoek. Met alle gevolgen van dien dus.
Foto via Flickr.com
