Graag wil ze recruiter worden. Althans, dat dacht ze. Leek haar mooi. ‘Een supertoffe uitdaging’, zelfs. Open communiceren. Mensen helpen. Aan een baan die bij ze past. Een goede schakel zijn tussen werkgever en kandidaat. Respect, empathie, begrip, luisteren en interesse tonen richting kandidaten. Maar haar recente ervaringen zélf als kandidaat brengen de 38-jarige Silvia de Jong nu toch wel een beetje aan het twijfelen. Want: wil ze dit wel? Wil ze ook zo worden als de recruiters met wie ze te maken krijgt?
‘Ik begreep er lange tijd niks van. En lang zocht ik ook de schuld bij mezelf.’
Niet dat ze alle recruiters over één kam wil scheren. ‘Maar ik zit wel ergens mee. Ik word op LinkedIn best veel benaderd door recruiters. Maar bij een wedervraag, inhoudelijke vragen, telefonische kennismakingen en ná sollicitatiegesprekken merk ik dat ik vaak keihard geghost word. Ik begreep er lange tijd niks van. En lange tijd zocht ik ook de schuld telkens bij mezelf. Ik vond het zó raar, want ik vond de sollicitatiegesprekken zo leuk en positief! Waarom hoorde ik dan vervolgens niets meer?’
Aan de bel trekken
Toen ging ze zichzelf erin verdiepen, zegt ze. En ze ontdekte dat ze niet de enige was die lijdt onder ghosting door werkgevers en recruiters. ‘Maar ghosting doet gewoon echt pijn’, zegt ze. ‘Beseffen recruiters dat wel voldoende? Afgewezen worden is niet leuk. Maar mijn tip aan recruiters is: communiceer er gewoon over, dat is beter dan helemaal niets van je laten horen.’
‘Ghosting doet gewoon echt pijn. Beseffen recruiters dat wel voldoende?
Ze is best bang voor de negatieve reacties die haar pleidooi kan oproepen. Maar het is toch tijd om aan de bel te trekken, zegt ze. ‘Want ik vind dat hier meer aandacht aan besteed moet worden. Ik heb gemerkt dat ik niet de enige ben die hiermee te maken heeft. Ik heb schrijnende verhalen van kandidaten gelezen en ik ben me kapot geschrokken! Keihard kandidaten ghosten moet écht stoppen!’
Door het slijk gehaald
Op LinkedIn leest ze veel lelijke verhalen van recruiters over sollicitanten, zegt ze. ‘Kandidaten worden soms helemaal door het slijk gehaald. Misschien dan mooi dat ik als kandidaat naar buiten treed, en de andere kant uitlicht? Want ik ben een beetje klaar met recruiters die kandidaten respectloos behandelen.’ Op LinkedIn mengde ze zich recent in best een paar discussies over recruiters. Waarbij ze ook veel weerklank vond. ‘Ik voel me soms als een stuk vlees als ik met recruiters spreek’, antwoordde bijvoorbeeld iemand.
‘Ik voel me soms als een stuk vlees als ik met recruiters spreek.’
Ook volgde ze met veel belangstelling de recente LinkedIn-discussie waarin sollicitatie-expert Jesse Geul stelde dat een recruiter niet wordt betaald om sollicitanten persoonlijk af te wijzen, geen maatschappelijk dienstverlener is, en niet niet verplicht is om feedback te geven aan een sollicitant. ‘En dat snap ik ook’, zegt ze. ‘Maar aan de andere kant: ik snap ook best waar de negativiteit rondom recruiters vandaan komt. Omdat ik het nu zelf meemaak. En ik denk: als je nu eens echt de kandidaat centraal stelt – en dat zit hem vaak in kleine dingen -, dan kun je daarmee al heel winnen.’
Recruiter-moe
Er is een reden voor dat ook kandidaten steeds vaker werkgevers ghosten, wil ze maar zeggen. Zelf doet ze het liever niet, benadrukt ze. Maar als je als kandidaat niet met respect behandeld wordt, snapt ze best dat je dan voortijdig afhaakt. ‘Ik merk dat veel kandidaten recruiter-moe worden, dat hoor ik ook veel om me heen. Wéér een berichtje in je inbox. En als je dan antwoordt, dat je dan helemaal niets hoort. Of dat je op gesprek gaat en het vervolgens weken duurt voordat je antwoord krijgt. Ik zou recruiters dan ook willen oproepen: verdiep je ook eens in de andere kant. Dan snap je misschien beter waar de frustratie vandaan komt.’
‘Zelf zou ik geen kandidaten gaan spammen bijvoorbeeld.’
Ze wil graag laten zien hoe het volgens haar ook kan. ‘Zelf zou ik geen kandidaten gaan spammen bijvoorbeeld. En ik zou naar mijn kandidaten willen luisteren hoe het beter kan. Ik wil geen shitload aan negativiteit over me heen, maar wil me hier wel over uitspreken. En hoop dat andere kandidaten dat ook meer gaan doen. Zodat recruiters begrijpen dat kandidaten ook mensen zijn. Met wie je gewoon moet blijven communiceren, ook al is de boodschap misschien negatief. En die je dus ook niet in een zwart gat laat vallen.’
Emotionele tik
Uit recent onderzoek van de Britse ATS-provider Tribepad blijkt dat meer dan 9 op de 10 kandidaten en werkzoekenden te maken heeft gehad met ghosting door werkgevers. En dat blijkt een behoorlijke impact te hebben. Zo gaf meer dan 85% van de 2.000 ondervraagden aan dat dit ghosten een slecht gevoel gaf, waarbij dit voor ruim 17% zelfs een flinke emotionele tik bleek.
‘Het hoort natuurlijk niet dat ik zelf achter de uitslag van een gesprek aan moet gaan.’
Maar het is zeker niet alleen ghosting wat De Jong frustreert. ‘Het is ook dat je contact hebt met een recruiter, die dan vervolgens bijvoorbeeld gewoon een week op vakantie is. En laatst heb ik een leuk sollicitatiegesprek gehad. Maar toen had ik een week later nog niets gehoord. Toen ben ik zelf maar gaan bellen. Maar waarom moet dat überhaupt een week duren? En het hoort natuurlijk ook al niet dat ik er zelf achteraan moet gaan. Volgens mij hebben recruiters lang niet altijd in de gaten wat zoiets met kandidaten doet. Die zitten al die tijd toch in spanning.’
Aardige springplank
Zelf werkte ze hiervoor als huiskamerondersteuner in een verpleeghuis, ‘een warm en liefdevol team’, en heeft ze ook behoorlijk ruime ervaring in de sales en het klantencontact. Je zou misschien denken: in een tijd waarin iedereen om recruiters staat te springen, kan dit best een aardige springplank zijn, en zou best iemand haar de kans willen bieden. Maar tot de begeerde baan leidde het vooralsnog niet. En ze begrijpt best dat niet elke sollicitatie prijs kan zijn. Maar mag het contact met kandidaten alsjeblieft wel met een beetje meer onderling respect gebeuren?
‘Ik wil recruiters oproepen om zich wat meer te verdiepen in wat sollicitanten doormaken.’
‘Soms twijfel ik nu of ik nog wel recruiter wil worden. Moet ik dan ook zo omgaan met kandidaten als ik bij jouw organisatie werk? Dat wil ik niet. Maar volgens mij is er ook een andere aanpak mogelijk. Daarom wil ik ook dit verhaal naar buiten brengen. Om recruiters te laten zien dat ze vaak steken laten vallen. En om ze op te roepen om zich te verdiepen in wat sollicitanten doormaken. Want het is volgens mij een wisselwerking. Alleen zo kun je volgens mij het negatieve imago van recruiters weer een beetje positiever maken.’
