Wordt salaris een steeds belangrijker factor voor mensen die een (nieuwe) baan zoeken? Je zou het ergens natuurlijk wel verwachten, met alle berichten over inflatie, en de ‘werknemersmarkt’ die er momenteel zou zijn. Maar duiken we in de cijfers van Intelligence Group dan blijkt er nog maar weinig van. Het onderzoeksbureau bevraagt elk kwartaal duizenden mensen op de arbeidsmarkt naar hun beweegredenen, en salaris blijkt dan de afgelopen jaren nauwelijks gegroeid als ‘pullfactor’.
De meeste beroepsgroepen noemen salaris niet vaker als belangrijke factor bij de zoektocht naar een andere baan.
Van de 35 onderzochte beroepsgroepen zijn er maar 6 die ten opzichte van 2020 vaker salaris noemen als belangrijke factor bij de zoektocht naar een andere baan. Dat zijn – in volgorde van groei: het agogisch werk, de journalistiek en communicatie/PR, de horeca, de marketing, juristen, en ten slotte HRM. Voor alle anderen is het belang van salaris in de afgelopen 2 jaar juist behoorlijk afgenomen, met als opvallende uitschieters naar beneden: beleid & bestuur, directie en management, transport, designers en veiligheid, politie en brandweer.
Wel veel meer werkdruk
Kijken we naar het thema ‘werkdruk’ dan valt de laatste 2 jaar juist iets heel anders op. Daar is over de hele linie een forse stijging te zien in het belang dat werkzoekenden hieraan hechten. Er zijn maar 2 sectoren die een heel lichte daling hierin laten zien: onderhoud en installatie enerzijds en – opvallend genoeg: verpleegkundigen anderzijds. Voor de rest wordt deze factor een stuk belangrijker, of soms zelfs: véél belangrijker, zoals in de sector ‘personal services’ (waaronder kappers en schoonheidsspecialisten).
Een relatieve stijging is bij werkdruk ‘makkelijker’ te zien als pullfactor dan bijvoorbeeld bij salaris.
Bij (opnieuw) designers, directeuren en HRM-professionals, maar ook bij wetenschappers, inkopers, consultants, engineers, kwaliteitsexperts wint werkdruk ook sterk aan belang bij de zoektocht naar een (nieuwe) baan. Al moet er natuurlijk wel bij worden aangetekend dat ‘werkdruk’ 2 jaar geleden nog veel minder een factor van betekenis was, en salaris van oudsher de belangrijkste pullfactor is. Een percentuele stijging is bij werkdruk dan ook ‘makkelijker’ te zien als pullfactor dan bijvoorbeeld bij salaris.
En vaste baan dan?
En de vaste baan dan? Hoe belangrijk is die? En wordt dan belang sterker of juist niet? Hier is het beeld behoorlijk gemengd te noemen. Aan de ene kant zijn er groepen voor wie dit belang sterk stijgt, zoals bij juristen en in de sociale sector (beide plus 21% in 2 jaar). Het zijn ook de beroepsgroepen die momenteel het meest belang hechten aan dit aspect. Ook in de paramedische sector, onder directeuren en in het onderwijs neemt het belang dat gehecht wordt aan een vaste baan sterk toe.
Journalisten en engineers blijken weinig belang aan een vaste baan te hechten.
Maar er zijn ook beroepsgroepen voor wie dit veel minder geldt, zoals de designers (van 25% naar 17%, een daling van ruim 30%). Ook journalisten, mensen in de transportsector en engineers hechten enerzijds relatief weinig belang aan een vaste baan, en vinden het anderzijds ook nog eens steeds minder belangrijk.
‘Explosieve groei’
Verrassend, vindt Sabine Veldkamp de bevinding dat salaris nauwelijks aan belang wint. ‘Het kan natuurlijk zijn dat de groep die voor salaris kiest, bijvoorbeeld in de zorg of het onderwijs, deze sectoren verlaat zodat hun effect niet meer meegenomen wordt’, aldus de manager Data, Analyse en Development bij Intelligence Group. ‘Daarnaast geldt natuurlijk ook dat beroepen die gebonden zijn aan een CAO weinig vrijheid hebben of voelen om iets met salaris te kunnen doen.’
‘Beroepen die gebonden zijn aan een CAO hebben of voelen weinig vrijheid om iets met salaris te kunnen doen.’
De ‘explosieve groei’ in het belang dat werkzoekenden hechten aan een acceptabele werkdruk vindt ze wel opvallend. ‘Het is nog altijd zeker niet zo belangrijk als salaris bij de keuze van een baan, maar de groei is duidelijk. En als een bepaalde pullfactor hoog is, is dat het spiegeleffect van de pushfactor – de reden om weg te gaan. Als je dan naar de cijfers kijkt, mag bijvoorbeeld de academische wereld zich zorgen maken. Misschien dat universiteiten daarom steeds meer uitwijken naar postdocs en phd’s uit het buitenland omdat Nederlanders de werkdruk niet meer accepteren.’
