Met dank aan de campagne van Buurtzorg gaat arbeidsmarktcommunicatie de volgende fase in. Als een volleerd adviseur / arbo-arts duikt een medewerker van de zogenoemde Keuringsdienst van Banen in de wervingsspot in het werk van een beeldschermwerker in een willekeurige kantoortuin. ‘Is dit de zelfstandige baan die je ooit beloofd was?’ De kantoorslaaf barst nog net niet in huilen uit en zegt dat ze die hoop allang heeft laten varen. Liever zou ze ‘iets met mensen’ doen. Nou, komt dat goed uit. Want dat kan natuurlijk bij de thuiszorgorganisatie.
De banenscan is goed bedacht. Wie de vacaturetekst van zijn huidige functie nog heeft en zich de sollicitatiegesprekken nog voor de geest kan halen, kan de scan zelf uitvoeren. In de clip van Buurtzorg komt nog een manager aan het woord, die iedere medewerker de lust ontneemt om aan te kaarten dat zij zich niet meer op haar plek voelt. Je moet gewoon doen wat in deze tijd van je gevraagd wordt. En dat is wat het systeem wil.
Interne banenscan
De banenscan kan een voorbeeld zijn voor anderen. Met een goede, interne banenscan kan iedere adviseur arbeidsmarktcommunicatie zich op de kaart zetten. Een mooier instrument om medewerkers te behouden is er bijna niet. Van binnen naar buiten kijken is het nieuwe goud in ons vakgebied. Behalve de scan zelf geldt dit ook voor de vacature-eisen die naar buiten gaan. De tekst is na jarenlang sleutelen aan het employer brand meer dan oké, maar aan de langdradige checklist van taken en clichés mochten we lange tijd niet tornen. Juist daar moeten we nu ook gaan scannen.
Leg – in plaats van lange lijsten met taken – liever uit wat de bedoeling is van de baan.
Die lijst kan misschien wel gewoon weg. Leg liever uit wat de bedoeling is van de baan. Welk resultaat je bereikt voor de maatschappij. Vraag je af waar de kandidaat blij van wordt. Met de juiste motivatie, kennis, kunde en ervaring kan hij of zij dan zijn eigen functie verder ontwerpen. Met ruimte voor mantel- en kindzorg. De kandidaat moet immers verleid worden. Aan ons adviseurs de schone taak om dit fraai te omschrijven en te zorgen dat de juiste kandidaten deze vacature onder ogen krijgen.
Wat moet je met al die taken?
Maar wat doe je dan met al die taken waarvoor de vacature was opengesteld? Het team zal hier niet heel blij van worden als de nieuwe de ‘kantjes ervanaf gaat lopen’. Zeker als je ze moet vertellen dat ze al die saaie en slome taken onderling maar moeten verdelen, want anders reageert er geen hond… Tja, ook dat is arbeidsmarktcommunicatie.
Waarom zouden alleen nieuwe medewerkers hun functie mogen ontwerpen?
Onrechtvaardig? Zeker, maar wie zegt dat de arbeidsmarkt rechtvaardig is? Heb je dan nog wel een nieuwe kracht nodig? Dat is al een betere vraag. In plaats van uitbreiden kun je misschien beter wieden in taken en zo de werkdruk verlagen. Waarom zouden alleen nieuwe medewerkers hun functie mogen ontwerpen? Vernietigen van taken, administratie en schermhandelingen maakt het werk waarschijnlijk interessanter en zeker uitdagender.
De vinger op de zere plek
In de arbeidsmarkt zit nog voldoende rek. In sommige sectoren is werk in overvloed, maar de door Buurtzorg gecreëerde (fictieve) ‘toezichthouder’ legt de vinger wel op de zere plek. Het wordt door kandidaten gezien als koel (not-cool), formeel, afstandelijk en weinig relevant. Als al dat interne werk gedaan is, kan de adviseur arbeidsmarktcommunicatie weer naar buiten met een ijzersterk verhaal: wie komt ons helpen krimpen? Of de ultieme slogan: Wie komt bij ons minder werken in meer uren?
Over de auteur
Ruud Poels helpt organisaties met krachtige content en arbeidsmarktcommunicatie. Hij schrijft bij voorkeur over de subtiliteiten van het vak.
Lees ook van Ruud:
- Elke kandidaat neemt zijn eigen bus naar een baan
- Niet weren, maar werven: wanneer stoppen recruiters nou eens met die knock-out-show?
- Vacaturetekst geknipt en geplakt? En… alleen verknipte kandidaten gevonden?
- Hoe een sociaal intranet een plek kan veroveren in de timelines van medewerkers
