De laatste jaren is de kenniseconomie (knowledge economy) steeds meer veranderd in een creatieve economie (creative economy). Corona heeft ervoor gezorgd dat er nu sprake is van een recruitment economy. Wie mensen heeft, groeit. Wie ze niet heeft, stagneert. Of moet de deuren sluiten.
De koppeling tussen de vraag en het aanbod is belabberd in de arbeidsmarkt.
We zien allemaal een recessie aankomen. Brandstof en energie zijn onbetaalbaar. Huizen, die er niet zijn, gaan van het gas en auto’s, die ook niet te koop zijn, worden elektrisch. Zonnepanelen en windmolens zorgen (soms) voor een overschot aan energie, maar de koppeling tussen de vraag en het aanbod is net zo belabberd als die in de arbeidsmarkt. Daar zijn veel vacatures en naar men zegt te weinig mensen. Terwijl er ook nog talloze mensen zijn die geen werk hebben, maar dit wel willen.
Kamerbrief
Leuk, die marktwerking. Maar in de meeste gevallen wel alleen voor de happy few. Helaas is dat inmiddels de meerderheid, dus who cares…? Ons kabinet onderkent inmiddels wel het probleem en heeft een Kamerbrief geschreven hoe zij dit gaan aanpakken en die maar liefst door 6 ministers ondertekend is. Als daar geen urgentie uit blijkt! En we weten allemaal dat als de politiek zich ermee gaat bemoeien het probleem zó is opgelost, toch?
We weten allemaal dat als de politiek zich ermee gaat bemoeien het probleem zó is opgelost, toch?
Maar goed, het is 2022 en we leven dus onmiskenbaar in een recruitment economy. Alle taboes gaan de komende jaren doorbroken worden. Thuiswerken is al normaal, remote zal dat snel zijn. Fulltime werken wordt maximaal 4 dagen en in veel gevallen 4 keer 6 uur, want reizen hoeven/doen we niet meer en als we dat doen, werken we in de auto. Minder uren dus terwijl er eigenlijk meer uren gemaakt moeten worden, maar 4 dagen is weer een mooi selling point om schaars personeel aan te trekken. De gig economy zorgt voor een explosie in ondernemerschap, zeker als de overheid met een bijpassend belasting/vangnet komt.
Wie profiteert?
Wie profiteert hiervan? Iedereen die beseft dat we in een recruitment economy leven en die – zoals Charles Darwin al eeuwen geleden zou hebben gezegd – begrijpt dat it is not the most intellectual of the species that survives; it is not the strongest that survives; but the species that survives is the one that is able best to adapt and adjust to the changing environment in which it finds itself.
Over de auteur
Wim van den Nobelen is recruiter salarisadministratie bij Strictly People. Hij schrijft voor Werf& de ‘Wim op woensdag’. Op elke woensdag vind je hier een blog, onderzoek of artikel van hem.
Lees ook:
- Wim op woensdag: De meest onzinnige sollicitatievraag
- Wat maakt een recruiter een toprecruiter?
- Onderzoek: wie zet recruitment op zijn plek?
- Lees alles van Wim
