De tijd van don’t call us, we’ll call you voor recruiters lijkt voorbij. Met de nadruk op lijk. Zonder t. Ten eerste omdat het absolute een doodzonde is om als recruiter zo in het werkende leven te staan. En twee: het is power to the employee, dus recruiters met deze houding zijn net zo succesvol als geel poeder strooien tegen de olifanten (vrij naar Urbanus).
Waar ik me nog meer aan stoor dan aan eenrichtingsverkeer-recruiters is de noreply-mail.
Waar ik me persoonlijk nog meer aan stoor dan aan eenrichtingsverkeer-recruiters is de noreply-mail. Deze werkloze actie, aangezien reageren niet kan, geeft alleen frustratie, maar leidt niet tot actie, zou bij wet verboden moeten worden of in ieder geval moeten leiden tot een #NoReply leads to NoBusiness.
Gedrocht
Wie heeft de noreply-mail bedacht? Dit gedrocht van een communicatievorm. Hoewel, communicatie? Je verstuurt post, maar reageren is niet mogelijk. Dit is een ‘gewoon daarom’ van je ouders of een ‘omdat ik het zeg’ van je baas voor professionals. Communiceren is per definitie minimaal tweerichtingsverkeer.
Recruiters die een noreply sturen zouden verbannen moeten worden uit de sector.
Recruiters (en alle overige mensen) die een noreply sturen zouden verbannen moeten worden uit de sector. We moeten hier gewoon hard in zijn. Een noreply-mail sturen betekent nobusiness en nocandidates. Klaar ermee. En nu ga ik een goed boek lezen. Dus ff no comment aub.
Over de auteur
Wim van den Nobelen is recruiter salarisadministratie bij Strictly People. Hij schrijft voor Werf& de ‘Wim op woensdag’. Elke woensdag vind je hier een blog, onderzoek of artikel van hem.
Lees ook:
- Wim op woensdag: De meest onzinnige sollicitatievraag
- Onderzoek: wie zet recruitment op zijn plek?
- Wim op woensdag: Een goede afwijzing bestaat niet
- Lees alles van Wim
Beeld boven: podcast Don’t Call Us, We’ll Call You
