Iedereen kent het fenomeen ‘gedwongen huwelijk’. De wet spreekt hierbij van huwelijksdwang. De meesten van ons zullen hierbij niet meteen aan Nederlandse taferelen denken. Toch telde ook ons land volgens het rapport Zo zijn we niet getrouwd in 2014 naar schatting tussen de 674 en bijna 2.000 slachtoffers van huwelijksdwang. Hierbij is dan nadrukkelijk sprake van dwang, maar er zijn ook voorbeelden in Nederland waar huwelijken gearrangeerd worden, en die tellen hierin niet eens mee.
Feit is dat “vrije” huwelijken in meer dan 30% van de gevallen leiden tot een echtscheiding.
Ik ga hier geen pleidooi houden voor zulke gedwongen of gearrangeerde huwelijken, noch iets zeggen over de slagingskansen ervan. Ik volsta alleen met op te merken dat ‘vrije’ huwelijken in meer dan 30% van de gevallen leiden tot een echtscheiding. Of dit succesvol is? Dat laat ik over aan jouw mening.
Huwelijk vs werk
Het aantal uren dat je je partner ziet, komt vaak wel ongeveer overeen met het aantal uren dat je met collega’s samenwerkt. Als recruiter zie ik dagelijks mensen een beroep uitoefenen waarvoor ze niet gestudeerd hebben. Laat staan dat ze deze studie ‘vrijwillig’ gekozen hebben. Nu zijn er in Nederland niet veel beroepen waarvoor je een bepaalde studie gevolgd móét hebben. En juist daarom is het vreemd dat zo weinig mensen studeren wat ze leuk vinden.
Ik durf te stellen dat ik geen slechtere recruiter zou zijn met een studie Geschiedenis.
Als ik naar mezelf kijk: mijn hart lag bij Geschiedenis, maar toch ben ik dat niet gaan studeren. En waarom niet? Te weinig kansen om een goede baan te vinden, dacht ik destijds. Nu ben ik recruiter geworden. En ik durf te stellen dat ik geen slechtere recruiter zou zijn als ik wél een studie Geschiedenis had gekozen (Zolang ik nog geen recruiter van het jaar ben geworden, hou ik maar op de vlakte of ik een goede recruiter ben…)
Als je leuk vindt wat je doet, word je er goed in of je stopt ermee.
Hoeveel jongeren starten eigenlijk met een studie die zij echt het allerleukst lijkt? En dan zonder te kijken naar carrièrekansen, voorkeur van ouders, docenten of studiekeuzebegeleider? Nu kan goed advies geen kwaad, maar we weten allemaal dat weinig ouders hun kind stimuleren een opleiding te volgen enkel omdat die hen leuk lijkt. Wat vreemd is, want iedereen weet dat een studie vooral leuk moet zijn om deze succesvol af te ronden en om hier naar volle tevredenheid een baan in te vinden. Als je leuk vindt wat je doet, word je er goed in of je stopt ermee (quote: Wim van den Nobelen).
Salaris van ondergeschikt belang
Voor de meeste mensen geldt: we worden tot een studie ‘gedwongen’ om daarna een baan te kunnen vinden die ons een goed salaris en perspectief biedt. Zonder dat dit ons gelukkig maakt of ons betekenis geeft. En juist vooral dit laatste aspect is cruciaal om ook succesvol te worden in je werk. En hoe vreemd het ook klinkt; salaris en carrière is dan van ondergeschikt belang.
Betekenis vinden is cruciaal om succesvol te worden in je werk.
We kennen allemaal wel iemand die is gaan studeren waar haar/zijn hart lag en die hierin vervolgens naar volle tevredenheid een baan heeft gevonden. Die kennen we allemaal wel, toch? Moest je jezelf dwingen om heel goed na te denken? En, kon je er 10 noemen? Of 5? Met 1 doe je het al heel goed denk ik. Hopelijk ben je dat zelf. Gedwongen huwelijken mogen niet, misschien moeten we eens meer stil staan bij ‘gedwongen studiekeuzes’ en daaruit voortkomende ‘gedwongen carrières’. Al wil ik je natuurlijk nergens toe dwingen…
Over de auteur
Wim van den Nobelen is Recruiter Finance bij Strictly People. Hij schrijft voor Werf& de ‘Wim op woensdag’. Regelmatig vind je hier op woensdag een blog, onderzoek of artikel van hem.
Lees ook:
- Waarom werk betekenisvol moet zijn
- Lees alles van Wim
