Het artikel gaat hieronder verder.
Vroeger was alles beter, aldus sprak een recruitmentdino. Ah, de goeie ouwe tijd. Toen geluk nog heel gewoon was, recruitment simpel en niet de digitale jungle waar we ons nu dagelijks doorheen moeten hakken. Laat me je meenemen op een reis terug in de tijd.
#1. Advertenties in echte kranten
Vroeger hadden we advertenties in kranten. Je weet wel, die papieren dingen die eerst bomen waren en vervolgens voor 7 uur ’s ochtends door je brievenbus werden gegooid door een tiener op een bromfiets. Die advertenties kostten een klein fortuin, elke letter werd gewogen op een goudschaaltje. Daarom waren vacatureteksten keurig bondig: ‘Ervaren vertegenwoordiger gezocht. Goede verdiensten. Tel. 020-1234567.’
Geen ellenlange teksten over ‘gedreven teamspelers met een hands-on mentaliteit die out-of-the-box denken combineren met stakeholdermanagement in een dynamische omgeving.’ Nee, gewoon: to the point. En het mooie? Mensen lazen die advertenties echt. Zaterdagochtend met een kop koffie de krant doorbladeren was een ritueel. Nu? Nu verdrinken vacatures in een zee van digitale ruis op platforms die meer geld kosten dan mijn eerste auto.
#2. De Rolodex: ons analoge LinkedIn
Dan hadden we onze Rolodex. Voor de millennials onder ons: dat was zo’n rond ding op je bureau met kaartjes erin, gesorteerd op alfabet. Zie foto boven. Een soort fysiek LinkedIn, maar dan zonder de eindeloze stroom van ‘Eindelijk mijn droom waargemaakt’-posts. Die kaartjes vulde je zelf in met een pen of je plakte er een visitekaartje op (remember those?). Naam, functie, telefoonnummer, en soms een cryptische aantekening als ‘houdt van voetbal’ of ‘rookt pijp’. Dat ding was je goud. Als je rolodex vol zat, was je een echte netwerker. En het mooie: die contacten waren echt van jou. Geen algoritme dat bepaalde wie je wel of niet te zien kreeg.
#3. Bellen in de avond
En dan het bellen. Mensen hadden een thuisnummer. Eén nummer voor het hele gezin! We belden ’s avonds, want overdag waren alleen mensen zonder werk thuis. Dat was de logica. Na 6 uur ging de telefoon in heel Nederland rinkelen. ‘Goedenavond, met Wim van DinoRecruitment. Spreek ik met meneer Jansen? Ik bel voor die functie waar u op heeft gereageerd.’ En dan kreeg je gewoon iemand aan de lijn! Geen voicemail, geen ‘dit nummer is niet langer in gebruik’, gewoon een echt mens die opnam. Soms kreeg je de verkeerde persoon. ‘Nee, dat is mijn zoon, die woont al 3 jaar niet meer thuis.’ Maar ook dan had je tenminste nog een gesprek.
Nu: de digitale ellende
Kijk dan eens naar vandaag. LinkedIn en Indeed zijn geldverslindende vacatureoverzichten geworden die beloven dat ze jouw vacature naar de juiste mensen brengen. Maar doen ze het ook? En bellen? Je kunt wel de hele dag gaan bellen, maar niemand neemt meer op. Mensen hebben hun telefoon op stil staan, of erger nog: ze nemen geen onbekende nummers op. Het paradoxale resultaat is: we hebben nu meer tools dan ooit om mensen te bereiken, maar we bereiken ze minder dan ooit. We kunnen binnen seconden duizenden mensen ‘targeten‘, maar krijgen minder reacties dan vroeger met één advertentie in de Intermediair.
Laten we eerlijk zijn: die ‘goeie ouwe tijd’ was vooral goed voor mensen die het systeem kenden.
Vroeger hadden we minder keuze, maar waren de opties transparant. Nu hebben we oneindige mogelijkheden, maar zijn we verloren in de opties. Maar toch… Ik geef het toe: vroeger was niet alles beter. Die Rolodex raakte vol, kranten werden weggegooid, en als iemand verhuisde was je dit contact kwijt. En laten we eerlijk zijn: die ‘goeie ouwe tijd’ was vooral goed voor mensen die het systeem kenden. Vandaag de dag kan iedereen een netwerk opbouwen, vacatures plaatsen en kandidaten bereiken. En dat is zeker vooruitgang, omdat er daardoor meer tijd is voor de analyse wie echt bij de organisatie past.
De comeback van de Rolodex?
Maar soms, heel soms, als ik weer een LinkedIn-premium-abonnement moet verlengen of voor de zoveelste keer een voicemail-bericht inspreek waarvan ik bij voorbaat weet dat het nooit wordt beantwoord, denk ik nog wel eens met weemoed terug aan die tijd dat recruitment nog simpel was. Wie weet… misschien is het tijd voor de comeback van de Rolodex. Want laten we eerlijk zijn: vroeger was recruitment vooral ook geluk hebben. Nu zou je het bijna een expertise noemen…
Over de auteur
Wim van den Nobelen is adviseur en investeerder in recruitmentbedrijven, ambassadeur voor Guruz en blogger. Hij schrijft voor Werf& de Wim op woensdag. Elke woensdag vind je hier een blog, onderzoek, artikel of interview van hem.
