De afgelopen jaren sprak ik talloze mensen die een overstap wilden maken naar het onderwijs. Zij wilden niets liever dan stoppen met hun eigen baan en overstappen naar een betekenisvolle plek. Veel van hen zijn in deze reis gestrand. Simpelweg omdat het hen zo moeilijk werd gemaakt. Het gevolg: talloze enthousiastelingen met passie die hun droom niet konden waarmaken en talloze vacatures op een groot aantal scholen. Velen zijn moedeloos geworden, na talloze uren en jaren bijscholing, het vinden van een zijinstroomplaats en de weg vinden in de wirwar van wetgeving rondom zijinstromers.
Niet alleen in de grote stad
In de media lijkt het probleem vooral plaats te vinden in de grote steden. In die steden wil geen juf of meester meer voor de klas. Juffen en meesters worden er niet alleen ondergewaardeerd, ze worden ook uitgescholden en soms zelfs ondergespuugd door de leerlingen die zij met alle liefde en geduld nieuwe dingen willen leren. Ondertussen zijn ze meer bezig met socialiseren en opvoeden.
Meesters en juffen worden uitgescholden.
Maar ook de kleine dorpsscholen hebben het inmiddels lastig. Iets wat minder snel de grote media haalt. Mijn dochter (inmiddels 5, ongelooflijk eigenwijs en een echte miniversie van mijzelf) zit op zo’n school. Vorig jaar kreeg ook deze school te maken met verloop, nieuwe vacatures en zieke juffen en meesters. Dit was helemaal niet zo makkelijk op te lossen als het lijkt. Die ene leuke invalmeester had al een contract getekend bij een andere school voor volgend schooljaar. En de invaljuffen en -meesters? Die waren gewoonweg op. Dus ook dat aantrekkelijke dorpsschooltje met kleine klassen en bovengemiddeld goed opgevoede kinderen (ja mama’s en papa’s, jullie lezen het goed, dat vind ik echt!).
Ze staakten niet
Op de dag van de landelijke staking, staakten hier de juffen en meesters niet. Wel maakten ze een stevig statement naar de ouders toe. De kinderen hadden de opdracht gekregen een spelletje mee te nemen. Hiermee gingen ze iets bijzonders doen. De kinderen verdeelden zich over de klassen en gingen op de grond hun spelletjes doen. In de klassenapp ontvingen de ouders foto’s van de kinderen met de tekst: ‘Voor even is het leuk om geen les te krijgen, maar wij maken ons grote zorgen omdat dit het toekomstbeeld van het onderwijs dreigt te worden.’
Op de dag van de landelijke staking, staakten hier de juffen en meesters niet.
Confronterend. Als ouder denk je eerst: ‘Oh kijk ze nou, gezellig, wat een lol hebben ze.’ Dan brandt er een lichtje en verandert de gedachte naar: ‘Dat zou verschrikkelijk zijn.’ Om half één is de school uit. Ik kom vrolijk aanlopen (natuurlijk altijd net op tijd). Ik zie geen ouders met elkaar babbelend bij de picknicktafel. De deur stond open en ik zie hoe een paar (net zo op tijd zijnde) ouders snel de deur in schieten. Ik loop er vertwijfeld achteraan.
Totale chaos
De juf staat midden in de gang: ‘Ik ben er niet’. Totale chaos, overal kinderen in de gang. Ik zie ouders vechten met jassen en tassen en ondertussen hun kroost bij elkaar roepen. Natuurlijk kan ik mijn dochter nergens vinden; die maakt flink gebruik van de situatie en is op onderzoek uitgegaan. Ik vond haar uiteindelijk onder de overblijftafel (draak!).
Laten we zorgen dat we het Nederlandse onderwijs ook de komende generaties blijven continueren.
Uiteindelijk lopen we, hand in hand, naar buiten richting huis. Zij rent nog even achter een vriendje aan die ze nog een knuffel wil geven. Ik kijk toe en denk alleen maar: ‘Laten we dit alsjeblieft oplossen. Laten we alsjeblieft zorgen dat we het goede Nederlandse onderwijs ook de komende jaren en generaties kunnen blijven continueren. Voor onze kinderen.
Lees meer:
