Een groepje vragenstellers tegenover een kandidaat. Nog steeds zijn er hordes recruiters die erin geloven. Waarom doen ze dat toch, vraagt Jeroen Riemeijer zich af.
Ik kan nu wel weer een verhaal vertellen over hoe wij vroeger selecteerden, maar dat voegt niet veel toe. Ik vertel dus ook niet dat de HR-manager ooit de vragen stelde en dat wij dan nog even door de gang liepen voor de noodzakelijke checkup. Je ziet het tenslotte in één seconde: past hij of zij in het team, of is er sprake van een verkeerde bloedgroep?
Je ziet het zo. Meestal.
In feite is er in al die jaren geen sodemieter veranderd. Er zitten nog steeds mensen aan de sollicitatietafel die geen flauw benul hebben van de waarde van een goede vraag. Nog steeds zijn hele volksstammen ervan overtuigd dat het een prima idee is om 3 of zelfs 4 vragenstellers onbarmhartig tegenover de kandidaat te laten plaatsnemen. Ieder met zijn eigen papiertje voor zich, waarop wat vragen zijn geschreven die de avond van tevoren zijn gegoogled. Worstelend met wie eerst mag. Zelfs van een vooroverleg is vaak geen sprake. Even bij elkaar om de kerncompetenties door te nemen en de rollen te bepalen.
Het is zo vreselijk jammer dat dit nog steeds gebeurt en dat de sollicitant daardoor ook nu vaak nog als oud vuil wordt behandeld. Het is 2014.
Toen ik mij vorige keer gematigd kritisch over dit onderwerp uitliet kreeg ik direct een telefoontje van het NVP. ‘U begrijpt er niets van’, zei het getergde lid van de commissie. ‘U weet niet waarover u het heeft in uw columns. Want u gaat eraan voorbij dat er een sollicitatiecode bestaat. En daar houden de bedrijven zich aan. Dus u moet niet van die onzin schrijven.’
Hoe naïef kun je zijn? Je stelt een code op en dan is alles goed. Dan klopt het allemaal. Probleem opgelost. Iedereen houdt zich eraan.
Was het leven maar zo makkelijk, vriend. Ik wilde hem nog vragen: welke heldere geest heeft jou ooit voor deze baan geselecteerd? Maar toen had hij al opgehangen.
Deze column is geschreven door Jeroen Riemeijer, zelfstandig hr-consultant bij onder meer Sanoma en de TU Delft, initiatiefnemer van Intransition en vaste columnist bij Werf&.
Lees ook zijn eerdere columns:
- Hoe flexibilisering soms ongekende krachten losmaakt
- Wie durft er nog over salaris te beginnen?
- Waarom zijn recruiters toch steeds jonger?
- Abercrombie & Fitch: slegs vir lekkere jongelui
Foto via Flickr.com
Deze column verscheen in het meest recente Werf& magazine, dat gaat over matching. Nooit meer iets missen? Neem nu een abonnement.
